Robin van Persie openhartig over zijn leven en de onvergetelijke kopgoal tegen Spanje: 'Ging eigenlijk per ongeluk'

Met Sander de Kramer maakt de voormalig topvoetballer een walk down memory lane voor het tv-programma Sanders Gerse Gasten. Wie Robin van Persie zegt, zegt Rotterdam-Kralingen. Daar, in de Jaffadwarsstraat, groeide de inmiddels 40-jarige oud-voetballer op bij vader Bob en vertelt hij honderduit over zijn jeugd.

“Het was een heerlijk straatje. Het huis was niet zo heel groot, maar dat was hoe het was. Ik heb dat nooit als niet plezierig ervaren. Ik vond het prima, was vrij en kon overal gaan en staan. Die ouwe van mij was ook heel vrij, hij was een kunstenaar. Vrije geest, alles was prima, ga maar lekker doen wat je wil. Ik heb een hele mooie, vrije jeugd gehad.”

Een jeugd waarin de bal al vroeg centraal stond. Voetballen deed een piepjonge Van Persie eerst tegen een muurtje in de straat, iets waar zijn buurvrouw af en toe horendol van werd. “Dat was een hele lieve mevrouw. Ze werd af en toe gillend gek van me. Op een gegeven moment kreeg ik een soort window. ‘s Middags mocht het, maar aan het begin van de avond moest ik vertrekken.”

Op iets latere leeftijd verkaste hij naar het trapveldje aan de Taurusstraat, waar Van Persie naar eigen zeggen de basis legde voor zijn techniek. “Maar ook voor mijn spelinzicht en op mentaal vlak. Op straat maak je ook dingen mee waarbij je het zelf moet regelen. Als jij een probleempje hebt met iemand, los je het zelf op. Dat was ook een beetje wat ik van huis uit meekreeg.”

Ook bij Excelsior – op zo’n 2,5 kilometer van de Jaffadwarsstraat – kwam zijn voetbaltalent al op jonge leeftijd tot uiting. “Hier is het allemaal begonnen natuurlijk”, wijst Van Persie naar de trainingsvelden achter stadion Woudestein. “Ik was alleen maar aan het rennen en vliegen, veel te druk. Mijn vader zei: je moet eigenlijk gaan voetballen.”

Enige probleem: Van Persie was op dat moment slechts vijf jaar oud. "Toen ging ik hier ballen terug passen terwijl die gasten aan het trainen waren. Dat ging best wel lekker, ik had al een aardige streep en dat zag die trainer. ‘Oh, misschien kan-ie toch wel een keer meetrainen.’ Puur op basis van een aantal passes. Nou, toen mocht ik als 5-jarige al meedoen met de 6- en 7-jarigen.”

Het is waar de eerste hoofdstukken van het sprookjesverhaal van Van Persie, dat hem uiteindelijk leidde langs Feyenoord, Arsenal, Manchester United en opnieuw Feyenoord, werden geschreven. Of wat te denken van zijn 102 interlands voor Oranje, waarin hij 50 keer scoorde.

De meest memorabele interland? Ongetwijfeld die ene tegen Spanje, waarin hij op het WK van 2014 à la Beb Bakhuys – de oud-international die bekend stond om zijn vallende kopgoals – de 1-1 achter Iker Casillas knikte. Het was de eerste treffer die aan de basis stond van een historische 5-1 zege op de regerend wereldkampioen.

“Dat ging eigenlijk per ongeluk”, zegt Van Persie met droge ogen. “De mooiste momenten gebeuren in een split second. We hadden die pass en loopactie heel vaak getraind. Dat idee kwam van Frans Hoek, in mijn ogen de allerbeste keeperstrainer en eigenlijk meer dan alleen keeperstrainer. Hij had ook gezien dat Casillas heel snel z’n doel uitkwam. In m’n onderbewustzijn speelde dat in die split second ook mee.”

“Ik wilde de bal op m’n borst aannemen, maar kwam niet uit met m’n passen. Ik dacht in één keer: de enige optie die ik nu heb, is koppen. En ik wist ook dat Casillas ergens zou komen. Ik heb niet gezien waar hij precies stond, maar wist doordat Frans Hoek dat constant benadrukte: hij komt uit z’n doel, dus de bal moet eroverheen. Toen werd het een soort kopbalstift. Als dat op zo’n moment gebeurt… dat is wel ultiem. Ik heb ‘m nu wel vaak genoeg gezien hoor, maar ik ben er wel trots op.”

Bijna tien jaar later kan het zomaar zijn dat de trainerscarrière van Van Persie, huidig trainer van de onder 18 van Feyenoord, binnenkort een aanvang neemt. In de wandelgangen zoemt zijn naam rond bij sc Heerenveen. Als het gaat over zijn ambities, prijkt het hoofdtrainerschap bij een ‘hele mooie club’ bovenaan zijn lijstje, sprak Van Persie al eerder.

“Maar of dat gebeurt, weet ik niet. En wanneer dat zal zijn, hangt van zoveel factoren af. De puurheid van het coachen is leidend. Daar horen heel veel stappen bij en die ben ik nu aan het zetten. Het moment volgt dan als een schaduw. Ik moet eerst zelf zorgen dat ik top word. Ik ben onderweg, maar ik ben er nog niet. Wanneer ik dat ben, komt die schaduw erbij. En dan is het moment daar, denk ik.”

Misschien nog wel belangrijker vindt Van Persie het om zich ervan bewust te zijn dat hij met zijn achtergrond in staat is om mensen met iets kleins heel blij te maken, of een steuntje in de rug te geven. Een les die hij leerde van een bijzondere ontmoeting op het Oostplein, ergens begin jaren 90.

“Ik kwam Regi Blinker, Orlando Trustfull en Hendrik Larsson tegen. Ik was toen acht jaar, dat waren mijn helden. Ik was net klaar met school, ging voor die auto staan en wilde een handtekening. Die gasten stapten uit en gaven me een omhelzing en een handtekening. Het duurde misschien dertig seconden, maar ze hebben me in die dertig seconden wel een levensles geleerd.”

Om die reden maakt de voormalig topvoetballer graag tijd voor anderen. Of het nu een een bliksembezoekje aan een basisschool is of een meer beladen bezoek in het Sophia Kinderziekenhuis. Van Persie schiet zelfs even vol, wanneer hij terugdenkt aan een ontmoeting met een jong meisje met botkanker, dat later ook overlijdt.

Daarna vertelt hij: “Die gasten van Feyenoord hebben me de levensles gegeven om altijd aardig te zijn tegen mensen. In tien seconden kan ik iemand die les ook meegeven, voor de rest van z’n leven. Dat is ook wel een beetje hoe ik zelf probeer te zijn.”